ប្រវត្តិនំក្រឡានខ្មែរ
ពាក្យថា «ក្រឡាន» មានប្រភពចេញមកពីជនជាតិភាគតិច (កូឡា) នៃប្រទេសភូមា ដែលបានរត់ភៀសខ្លួនទៅរស់នៅ ខេត្តបរប៉ៃលិនប្រទេសកម្ពុជា។ ជនជាតិកូឡាដែលបានរស់នៅទឹកដីបរប៉ៃលិន នាសម័យនោះ ប្រកបរបរ ដោយ រករ៉ែ ជីកត្បូង មាស ពេជ្រ បរបាញ់សត្វ កាប់ឈើ ហើយនៅពេលទៅព្រៃម្តងៗ ពួកគេមិនដែលយក ឆ្នាំង ក្អម ដែលធ្វើអំពីដីឥដ្ឋទៅជាមួយឡើយ ពីព្រោះរបស់ទាំងនេះវាធ្ងន់ ផុយ ស្រួយ ងាយបាក់បែក។ នៅពេលពួកគេចម្អិនអាហារ បានដើររកកាកាប់ដើមឫស្សី ដែលមានបំពង់ប្រហោងធំៗ យកមកដាំស្ល ដោយដាក់បំពង់ឬស្សីបញ្ឈររួចដុតភ្លើងឲ្យឆ្អិនរួចបរិភោគ។
ជនជាតិខ្មែរយើងដែលបានទៅរករ៉ែ និងកាប់ឈើជាមួយជនជាតិភាគតិចកូឡា នាសម័យនោះដែរ យល់ឃើញថា បាយដំណើបដែលចម្អិនក្នុងបំពង់ឫស្សី មានរស់ជាតិឆ្ងាញ់ខុសពីបាយដំណើបដែលចម្អិនក្នុងឆ្នាំងធម្មតាទៅទៀត។ នៅពេលដែលពួកគេត្រលប់ពីមកព្រៃវិញ បានផ្សព្វផ្សាយ អំពីវិធីចម្អិនអង្ករដំណើបក្នុងបំពង់ឫស្សីទៅដល់អ្នកភូមិរស់នៅជាមួយគ្នា។ ចាប់ពីពេលនោះមក ប្រជាជនខ្មែរ បានហៅការចម្អិនបាយដំណើបនៅក្នុងបំពង់ឫស្សីថា «នំក្រឡាន» អោយស្រដៀងទៅនឹង ឈ្មោះជនជាតិភាគតិច កូឡាដែរ។
មន្ទីរទេសចរណ៍ខេត្តបាត់ដំបង បន្ថែមថា ជនជាតិដើមភាគតិច «កូឡា» បរិភោគបាយ អង្ករដំណើបជាអាហារប្រចាំថ្ងៃ ខុសពីជនជាតិខ្មែរ ដែលបរិភោគអង្ករខ្សាយ (អង្ករធម្មតា)។
ពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ គ្រឿងផ្សំធ្វើ «នំក្រឡាន» មានការវិវត្តន៍ជាបន្តបន្ទាប់រហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។ គ្រឿងផ្សំរបស់ «នំក្រឡាន» មានដូចជា អង្ករដំណើប សណ្តែកខ្មៅ ស្ករ ខ្ទិះដូង និងអំបិលបន្តិចបន្តួច ដោយយកស្លឹកចេក ឬស្រកីដូងធ្វើឆ្នុក ហើយបន្ទាប់មក គេដុតក្នុងចង្ក្រានធ្វើពីរបាដែក។ ចំពោះរយៈពេល នៃដុត «នំក្រឡាន» អាស្រ័យទៅលើទំហំបំពង់ឬស្សីធំ ឬតូចជាដើម។
ប្រភពៈ មន្ទីរទេសចរណ៍ខេត្តបាត់ដំបង។
កែសម្រួលដោយៈ Mr365
